Bugün çocuk yanımı uyandırdım

   

  Uzun zaman çizim yapmadığımı farkettim bugün. Önce eskiz defterimin sayfalarını karıştırdım biraz. Şu çizdiğim çocuk resmi ilişti gözüme. Sonra kafamda bir soru belirdi aniden. Kim çocukluğuna geri dönmek istemezdi ki? En saf haline... Dünyanın hiçbir derdinin farkında olmamayı kim istemezdi ki? Sahi ne derdik ona, şimdi küçüklük halimiz tam karşımızda olsaydı. Ne öğütler verirdik acaba? Yaşamın sorunlarıyla uğraşırken çocuk yanımızı unutuyoruz. İçimizde o neşeli, cıvıl cıvıl halimiz hep olmalı aslında.

  Derin bir nefes aldım biraz önce. Sonra yukarı kaldırdım kafamı. Maviliği ne kadar da büyüleyiciydi gökyüzünün. İşte tam da orada duruyordu kocaman pamuksu bulutlar. Çocukluktan bahsetmişken biraz o zamanlara daldım galiba. Küçükken hangimiz kendimizi bulutların üstünde hayal etmedi ki? Biraz hayallere daldım. Hayal kurmak güzel, hayal kurmak keyifli. Gezindim biraz hayal aleminde. Çocukluğumla şimdiki halimi karşı karşıya getirdim. Oradaydım işte. Büyük tuvalin karşısında, elimde fırçamla. Ağır ağır ilerliyordu fırçalı olan elim. Boyaların karıştığı zaman oluşan o renkleri görüyordum...

 Sonra döndüm tekrar defterime. Şimdi gerçek dünyadaydım çünkü. Ama baktım ki sağımda rengarenk çiçekler. Çiçekleri seviyorum. Oldum olası onları izlemek bana keyif vermiştir. Bugün çocuk yanımı uyandırdım sanırım. Büyüsekte bir yanımız çocuk kalsın. O hep orada bir yerlerde dursun istedim ve mor çiçeği çizmeye başladım.