Merhabalar. Bugün de müzik dinlerken öylece yazdığım bir yazıyla karşınızdayım. Bu arada genelde yazı yazarken müzik dinlerim hatta sizin yazılarınızı da okurken bir yandan dinliyorum. Sanki daha etkili oluyor benim için alışkanlık gibi:)
Kaybolmak… Zihinde,
bilinçaltında, her yerde kaybolmak. Kayboldum şu sıralar. Bedenimle zihnim
çakışıyor sanki. Elimden gelen bir şeyler var belki ama halledemiyorum.
Üstesinden geleceğim dediğim ne varsa üstüme bir bir yıkılıyorlar. Bense sadece
eziliyorum. Yapabildiğim tek şey yazmak. Yazarak atıyorum içimden. Dilimizin
ucuna gelipte söyleyemediğimiz ne çok şey var değil mi bu hayatta? Bu böyle
devam mı etmeli? Şanslı olduğumu düşündüğüm o anlardan birine denk geldik ne
tesadüftür ki. Hem bu kadar kaybolduğumu hissedip hem de ne kadar şanslı olduğumu
düşünmem ne kadar normal bilmiyorum. Zihnim yine karışıyor işte. Neden şanslı
olduğumu düşündüğüme gelirsek; yazabiliyorum ya… Birilerine
anlatabiliyorum sanki o an yazıyorum ve içimden çıkıyor. Birikintilerden
bazıları kopup uzaklaşıyor. Bilinçaltımın çöplüğünden birkaç cümle, birkaç
satır, birkaç kağıt hatta birkaç mürekkep dökülüyor.